Poems कविता

‘जखमा’

जखमा,काही शारीरिक, बऱ्याच मानसिक,काही सुकणाऱ्या,काही कधीच अन कशानेचभरून न येणाऱ्या.तर काही वेदनेच्या वाटेवर,आयुष्यभर नकळत सुखावणाऱ्या जखमा,काही जगाने दिलेल्या,काही स्वत:चं करून घेतलेल्याकधी स्वाभिमाना पोटीकधी अहंकारा पोटीकधी राखेखाली जागसुद निखाऱ्यात,जाणीवपूर्वक जपण्यासाठी, जखमा उरातल्या, रात्रीच्या काळोखात चिंब भिजण्यासाठी आयुष्यभर हळूवारपणेकधी कुढण्या अन कुरवाळण्यासाठी कधी अपमान म्हणूनकधी अवहेलना होवूनकधी विरहाचे रूप घेवूनत्या आयुष्यभर भेटत रहातात.अश्रुंच्या रंगात,पापण्याआड रात्रीचे महाल रंगवून …

‘जखमा’ Read More »

नामदार डॉ. विश्वजित कदम: “गाव रिकामे होताना, ‘तो’ शेवटी उभा होता…”

(आज पूणदी येथे महाराष्ट्र राज्याचे कृषी व सहकार राज्यमंत्री मा. नामदार डॉ. विश्वजित कदम यांनी ट्रॅक्टर मधून गावातून पूरपरिस्थिती ची पाहणी केली, यावेळी पलूस तालुक्याचे नेते श्री. महेंद्र (आप्पा) लाड, पूणदीचे सरपंच, उपसरपंच, ग्रामपंचायत सदस्य व युवक ग्रामस्थ उपस्थित होते. २०१९ च्या महापुरातिल नामदार ‘डॉ. विश्वजित कदम’ यांचे काम आजही डोळ्या समोर जसेच्या तसे उभे …

नामदार डॉ. विश्वजित कदम: “गाव रिकामे होताना, ‘तो’ शेवटी उभा होता…” Read More »

‘गांव-कुसा’ बाहेरून आत येताना’…

‘गांव-कुसा’ बाहेरून आत येताना’ (या कवितेच्या माध्यमातून, चळवळीतला एक मध्यम-वयीन कार्यकर्ता; सभोवतालच्या परिस्थिती कड़े पहात, समाज आणि आपल्या अनुयायांच्या पुढे काही निवेदन करतो आहे. अजुन काही वर्षे त्याला इथल्या समाजाची साथ हवी आहे, म्हणून त्यांना विनंती करतो आहे. त्याच्या संघर्ष-भरल्या आयुष्याकड़े तो मागे वळून पहातो आहे.) गावकुसाबाहेरचं जगणं संपलं त्याला काहीं वर्षे झाली; तरीही; अजूनही…मी …

‘गांव-कुसा’ बाहेरून आत येताना’… Read More »

‘Black Man’s Burden’ by Professor (Dr) Vivek Rankhambe

(Poem composed in response to Kipling’s poem ‘White Man’s Burden’) ‘Black Man’s Burden’ Listen O Listen, you pompous White Man, The masters & the men of Kipling clan, You oppressed us in the name of God Uncivilized enough and unbearably hard Pray, do not define in the name of Divine & Do not serve us …

‘Black Man’s Burden’ by Professor (Dr) Vivek Rankhambe Read More »

“हे मृत्यो!” (आज सभोवार सुरू असलेल्या मृत्यूच्या तांडवात, कवी मृत्यूशीच संवाद करतो आहे. हतबल असा तो त्याच्यातल्या माणुसकीला साद घालतो आहे.)

“हे मृत्यो!” सध्या कुणाच्या तरी मृत्यूने मी सहजपणे हेलावून जात नाही. मी इतका शून्य, असहिष्णू, अमानवी कसा झालो, की संपून गेल्यात माझ्या संवेदनांच? याचा एक निश्चित ताळेबंद मांडतो आहे… भवताली मृत्युच्या असह्य वारंवारतेने मी पुरता थंड पडलो आहे. आणि हुंदकेही विरू लागलेत दुरवर; खोलवर…ते ही अगदी आतल्या आत सभोवताली चिताही आता एकांतात जळत आहेत. जणू …

“हे मृत्यो!” (आज सभोवार सुरू असलेल्या मृत्यूच्या तांडवात, कवी मृत्यूशीच संवाद करतो आहे. हतबल असा तो त्याच्यातल्या माणुसकीला साद घालतो आहे.) Read More »